Fabriek als thuis

Beste juryleden!De familie Tenter!Goedenavond iedereen!

Ik ben Xue Guangyi uit Yongganba, en het onderwerp van mijn toespraak is Factory like Home.

Dente was de tweede fabriek waar ik werkte, en raad eens hoe lang ik in de eerste fabriek werkte?

Eén jaar, twee jaar (je raadt het al),

Het antwoord wordt eindelijk onthuld, dus luister aandachtig naar de toespraak.

Op 18-jarige leeftijd, na zijn afstuderen aan de middelbare school, rebels en koppig, begon hij aan een sociale reis, ondanks de tegenstand van zijn familie.Geen achtergrond, geen opleiding, iemand naar een andere plek sturen, een baan vinden wordt lastiger.Via de banenfolders langs de weg kwam ik jong en modderig een fabriek binnen, dit is mijn eerste baan, maar ook nam ik afscheid van de schooldagen van een nieuw begin.Vol enthousiasme en verwachting om de uitdaging aan te gaan, om de carrière uit te proberen die op het punt staat te beginnen.De realiteit van het leven gaf me een klap, de oorspronkelijke wereld voor volwassenen was nooit 'eenvoudig' in twee woorden.Destijds was de fabriek als een ijskelder, er was geen sprake van een noemenswaardige temperatuur.De baas is als de huisbaas die wanhopig de beroepsbevolking onder druk zet, of de werknemers in de fabriek genoeg eten, goed slapen, zich warm kleden, het maakt niemand uit of de overuren moe zijn, om nog maar te zwijgen van de bedrijfscultuur, de liefde voor collega's, ieders werk, er is geen wederzijdse hulp tussen mensen, laat staan ​​elkaar helpen, vooral hun jonge leeftijd, langzame actie, het zal tot de rand worden geperst.

De nieuwkomer/hijzelf kan in hulpeloosheid stap voor stap moeilijk lopen.Vanwege mijn eigenzinnige keuze bleef ik drie maanden lang in eenzaamheid en depressie hangen, en ten slotte verliet ik haastig de fabriek en keerde terug naar Zhangpu.Op 18-jarige leeftijd, de leeftijd van de zon, koos ik ervoor om ver te gaan en te rennen vanwege deze onaangename fabriekservaring, en later zodra iemand mij over fabriekswerk vertelde.Het eerste instinct is om te weigeren, om erop aan te dringen dat de nachtmerrie zich niet herhaalt.

Terug naar Zhangpu voor vele jaren, onder de introductie van vrienden om elektrisch lassen te leren, bezig met deuren en Windows-werk.Vorig jaar voelde ik me ziek en ontdekte dat de lumbale tussenwervelschijf uitsteekt, en er was geen manier om door te gaan met de industrie.Als kostwinner van het gezin zijn de gezinsuitgaven op handen, ik kan niet stoppen, kan niet stoppen!Onder het toeval kwam Teng Te, in een poging de innerlijke obstakels te overwinnen, tegen jezelf zeggen dat je moest proberen te zien.Toen ik op de afdeling kwam, merkte ik dat het weliswaar elektrisch laswerk is, maar dat het argonbooglasframe en het originele deur- en raamproces van het productieproces nog steeds heel anders zijn.Maar het veranderen van de soep verandert het medicijn niet, met hun eigen ervaring en fundament van die tijd is het niet moeilijk om aan de slag te gaan.Het allerbelangrijkste is dat er veel liefde is tussen de collega’s en dat ze bereid zijn te helpen als dat niet het geval is.Ronghui nam me destijds mee naar de post en leerde me heel zorgvuldig en aandachtig.Ik zal geduldig aangeven en corrigeren wat ik verkeerd heb gedaan.Ik ga hem niet tegenhouden omdat ik hier ben.Ik verbrak volledig de hulpeloosheid en schaamte die ik voelde in de fabriek, niet alleen, maar een groep mensen die elkaar hielpen.Op het werk zullen we onbaatzuchtig communiceren, en in het leven zullen we lekker eten en drinken met elkaar delen.Ik was al een hele tijd niet meer bij het bedrijf, maar alles wat er in het bedrijf gebeurde, veranderde mijn perceptie van de fabriek op dat moment volledig.Teng Te te, laat me niet alleen terugkeren naar Zhangpu, meer als thuis, terug naar een broers en zussen, er is gelach en gelach naar huis.

Het jubileum van het bedrijf laat me in mijn leven herinneren dat het succes van de jaarvergadering de inspanning en doorzettingsvermogen van alle mensen is, het resultaat is van ieders onbaatzuchtige inspanningen.Dit is onze onverzettelijke geest, dit is de kracht en moed die thuis ons geeft.In moeilijke tijden werkten we hand in hand om ze te overwinnen.Als we succesvol zijn, delen we de vreugde, niet arrogant, niet droog.Als we in de war zijn, worden we elkaars licht en moedigen we elkaar aan.

Ik ben bezig met gewone en gewone posities, ik had niet gedacht dat ik tijdens mijn leven op het podium zou zingen en toespraken zou houden.Ik had nooit gedacht dat zoveel mensen in het bedrijf aandacht aan mij zouden besteden en om mijn leven en gezin zouden geven.Werk is gemakkelijk te vinden, geschikt maar zeldzaam, zeldzaam om een ​​gevoel te hebben, onbaatzuchtige baas heeft geluk.De fabriek is als thuis, er is temperatuur, er is menselijk contact, er is een gemeenschappelijk streven van de familie, ik ben zeer tevreden.

Dit is het einde van mijn toespraak. Bedankt familie voor het luisteren!Bedankt iedereen!